Artisti i dy arteve

“Artisti”

i dy arteve

PETRIT QEJVANI

Ai ishte student muzike dhe luante në

                                                   pjano

Një ditë e detyruan të braktiste tastierën

Dhe t’u binte levave të tanksit.

Dhe sa herë shkonte në fushat e betejës

Shtypte levat e veglës së tij të re

Dhe nuk shihte partiturën ndërsa

                                         gishtat luante  

Por në fletushka e në radio lexonte

                      urdhërat e komandaturës.

Nga loja e tij e re

Pluhuri i shkatërrimit digjte partiturat

Mbulonte pjanon dhe ëndërrat.

Dhe një ditë të errët lufte

Iu shfaq pjanua e tij dikur e re

Me tastjerat si dhembë të nxira e të

                                                     rëna

Si një gojë e paralizuar në mes të

                                        buzëqeshjes

E s’merrej vesh qeshte a ngërdheshej.

U thinj shumë edhe pjanua,

U thinj, e s’lëshonte asnjë tingull

Kështu thinjen të dashurit dhe ëndërrat

Kur i vret ai që për to ka lindur.

Por ata e detyruan të bëhej “artist”i

                                                     tillë

Këtë titull ai se merrte në asnjë shkollë

                                                muzike.

Kur qe student luante Moxartin.

Një ditë, shtypi një fëmijë në luftë

Dhe Moxarti i revoltuar

I doli përpara me partiturë

Të shtypte Moxartin ?!...

Po ai e donte muzikën

E donte sa veten

(Urdhëri i komandës i gjëmoi në vesh)

Dhe mbi Moxartin ai kaloi me me kuje

Kaloi mbi vehten.

Por u shpërndanë retë një mëngjes të

                                      

bukur nëntori

Kurse atij i binin dhembët nën dhe si

                          dikur pjanos që vrau

Dhe asnjeri nuk qau për të

Gjersa pjanua e tij për të

                                     nuk qau.

1971, botuar në revistën në “Shërbim të popullit”