BARDHËSI

                  BARDHËSI

                                          

                                    Një grua po lëkundet në rrugën e pafundme

                                    Gruaja mban në buzë

                                    Puthjen e hidhur të atij që e la

                                    Tani ajo është vet e dytë

                                    Gjurmët e saj në rrugë

                                    Janë dyfish të mëdha.

                                    Gruaja nxiton midis kalimtarëve

                                    Mbi vetminë e saj rëndon ai që iku (jo që vdiq)

                                    Dhe të rëndon shumë

                                    Barra e atij që të njihte dhe s’të njeh

                                    E atij që të donte dhe s’të do

                                    Që hoqi galloshet tërë baltë të mendimeve të tij

                                    Dhe i shkundi në zemrën e një vajze të re

                                    E cila, ndonëse e ka të pastër zemrën e saj

                                    S’e fshin dot gjurmën e kujtimit të hidhur

                                    Ashtu si bora e virgjër gjurmët e kalimtarëve

                                    Veçse kur shkrihet...

                                                                        1970