DASHURIA

DASHURIA

                                                E dashur,

                                                Ti s’di ç’është dashuria,

                                                Gjersa mbi të ti shkele pa të drejtë.

                                                Dashuria nuk është një qilim i shkëlqyer,

                                                Ku mund të shkelë

                                                Dhe një i tretë.

                                                            Petrit Qejvani, 1970

A

A

Nuk e di si erdha drejt teje

Drejt meje s’di si erdhe ti.

Veç di që erdha aty ku duhej

Aty ku duhej erdhe ti.

Si hesht kështu si zog i trembur

Kur gjoksin tim ti pranë e ndjen

Pulit qepallat, largon gjumin

Më  fton të vij, pastaj më ndjek.

Nuk di ç’të bëj me ty përballë

Të puth në buzë, mezi më le

Unë ngrihem t’iki  i mërzitur

Ti thua ulu, mos u ngre.

Nuk e kuptoj se ç’ngjet me ty

Me cep të syrit më heton

Dhe unë me zjarr të sulmoj gjirin,

Ti thua boll, dhe kaq mjafton.

Pastaj i heshtur rrëshqas shikimin

Poshtë gjoksit tënd, barrierë e brishtë

Ti e trembur kontrollon gjunjët

Nga ndonjë “sulm”i befasishëm.

Dhe unë e kuptoj fare mirë

Qëndrimin tënd dhe”po dhe “jo”

Dhe rri e hesht si qengj i butë

Që më në fund të thush “po”.

Petrit Qejvani,1989

BESNIK

            BESNIK

                                    Jam lidhur pas shtyllës së kujtimeve të tua

                                    Si qeni pas shkopit në oborr

                                    Si qentë pas bushtrave me angullima

                                    Pas femrash të tjera nuk shkoj.

                                    Kur  kalojnë  vajzat para meje

                                    Nuk flas, por hesht tmerrësisht

                                    Tamam si qeni, kur i mungon i zoti

                                    Para derës hesht dhe tund bishtin.

                                    Duhet të vish ti

                                    Që të fitoj lirinë.

                                                                                                                                                                                                            1969

KOHA QË NUK VJEN

KOHA QË NUK VJEN

                                    Është koha që ikën

                                    Është tik-taku i akrepave të sahatit

                                    Që rendin pa ndalim

                                    Është pamundësia për të qenë

                                    Ai , Ajo, që ishe një çast më parë

                                    Është imazhi i hirtë prej shkume

                                    I fytyrës së nënës së ikur

                                    Me buzëqeshjen e ngrirë në cep të buzës

                                    Duke ujitur lulet në oborrin e parajsës

                                    Është ulërima e mbytur e rinisë që humbi neper vite

                                    Është trëndafili i tharë i dashurisë

                                    Është dita parahistorike kur u njohëm ne të dy

                                    Është fotografia jonë

                                    Që na sheh e pikëlluar nga korniza

                                    Është jehona e shuar e hapave të hedhur

                                    Është pika e ujit

                                    Që me këmbëngulje indiferente çan gurin

                                    Është gjithçka. që ikën pa mbarim

                                   

                                    Është arkeologjia e jetës sonë

                                    Që plotësohet çdo ditë

                                                                        pa kthim.

                                               

                                                Petrit Qejvani

NJË MINUTË

NJË MINUTË

                                                (Kushtuar asaj qe e meriton...)

                                               

                                                Para teje bëhem si fëmija

                                                Që gjëra të shtrenjta kërkon

                                                Unë kërkoj buzët e tua

                                                “Po një minutë”- ti më ndalon.

Dhe e kuptoj se ç’do të thotë

                                                Kjo frazë e bukur, kaq e brishtë

                                                Sa herë të puth, pulit qepallat

                                                “Po një minutë , më pëshpërit.

                                                Dhe unë atëher më shumë të dua

                                                Me zjarr të puth, me mall në gji

                                                “Po një minutë”, ti prapë thua

                                                Dhe unë prap bëhem si fëmi.

                                                Dhe çdo gjë nis prap nga e para

                                                Unë prap të puth në buzë e sy

                                                Ti prap më thua “Një minutë”

                                                Dhe unë prap bëhem si fëmi.

Petrit Qejvani.

                       

TRONDITJE

            TRONDITJE

                                    Një grua e trondit gjithnjë një burrë,

                                    Siç po bën me mua dhe ti, tani.

                                    Ndonëse ka vite që ndezim njeri-tjetrin

                                    Llava e dashurisë ende djeg në brendësi.

                                    Të shoh me vëmendje, i pikëlluar

                                    Për shkëlqimin e zbehur të gjithçkaje, që kishe

                                    Për vijat e fytyrës, damarët tinzarë,

                                    Që vrasin çdo ditë rininë tënde të magjishme.

                                   

                                    Por besomë, tani edhe më shumë të dua,

                                    Se atëherë kur u njohëm,  vite më parë

                                    Se, veç pasionit, tani ka më shumë dhembje,

                                    Që qendis zemrën, që regëtin ngadalë.

                                    Tani edhe buzët kanë një shije tjetër

                                    Dhe zjarri i mbuluar digjet në thellësi,

                                    Por mjafton fryma e ngrohtë e njeri-tjetrit

                                    Që prushi i vjetër të ndizet përsëri.

                                    Prandaj dashuria tani është më e rëndë

                                    Si një statujë mermeri, që gjithë shekujt mban

                                    Dhe ne të dy jemi më të thellë se dikur,

                                    Dhe jo  dallgë në sipërfaqe, që e tall era në oqean.

                                    Ne jemi amforat e qeta në fund të detit,

                                    Që dashurinë e kthyem në një perlë këtu,

                                    Ndërsa guackën e saj e flakëm në rini

                                    Dhe kushedi në ç’brigje endet  tutje-tëhù.

                                   

                                    E shtrenjta ime, tani ti vlen më tepër

                                    Si çdo kryevepër, kur koha kalon

                                    Asnjë miss nuk më trondit sa ti,

                                    Miss Dashuria, që rininë e artë më zgjon.

                                                            Petrit QEJVANI 2009

TY TË KËRKOJ

TY TË KËRKOJ

                                    Mundohem të të harroj ty,

                                    Trupin tënd-hapësirë e bardhë me valë të trazuara

                                    Sytë e tu-dritaret e mia

                                    Buzët e tua-afshin tim fërgëllues

                                    Dhe gjinjtë-kënaqësinë e gjumit tim ëndërrues

                                    Që vritet sa herë jam larg teje...

                                    Dhe jam i pafuqishëm të të harroj

                                    Sepse pa ty jam një  pemë rrënjëdalë

                                    Që  thahet brenda ditës

                                    Pa ty më mungon pesha

                                    Kaq e nevojshme për ekuilibër

                                    Dhe bota më duket si një objekt butaforik

                                    Që shqisat i zhgënjen.

                                    Kur dua të të harroj

                                    Trembem të të harroj

                                    Se harroj veten.

                                    Kaq e vështirë është të të harroj

                                    Sa duhet të të kërkoj.

                       

                                                Petrit Qejvani,1989

VEGIM I NJË KUJTIMI

                                                VEGIM I NJË KUJTIMI

                                    Përpara kam fotografinë

                                    Ulur në stol të pranverës me ty.

                                    Ti qesh,qesh dhe unë.

                                    Qeshim të dy.

                                    I zymtë vështroj këtë pamje

                                    Të zhveshur nga vjeshta e ndarjes tani.

                                    Dashuria jonë u tha si ai druri i bukur i  qershisë,

                                    Që e thau thëllimi dimrin që shkoi

                                    Dhe më kot fëmijët pritën verën të skuqnin buzët

                                    Dhe kopshtari i krrusur

                                    Vështron i trishtuar qiellin

                                    Me të drejtën e protestës

                                    Për mundimin e tij.

                                    Por në botë parashikohen dhe thëllimet.

                                                                        1971

VITET IKIN

VITET IKIN

Vitet ikën një nga një,

                                       mikja ime.

Gjumi vjen e nuk më zë,

                                       mikja ime.

Se kam frikë se s’zgjohem më,

                                       mikja ime.

Vjesht’e jetës ka trokitur,

                                       mikja ime.

Portën zemra hap tronditur,

                                       mikja ime.

Pem’e jetës nis të thahet,

                                       mikja ime.

Fruta e gjethe më nuk ka,

                                       vec në kujtime.

Edhe pak e dimri plak

                                       është te dera.

Jetës sonë t’i vërë kapak,

                                       moj e mjera…