KOHA QË NUK VJEN

KOHA QË NUK VJEN

                                    Është koha që ikën

                                    Është tik-taku i akrepave të sahatit

                                    Që rendin pa ndalim

                                    Është pamundësia për të qenë

                                    Ai , Ajo, që ishe një çast më parë

                                    Është imazhi i hirtë prej shkume

                                    I fytyrës së nënës së ikur

                                    Me buzëqeshjen e ngrirë në cep të buzës

                                    Duke ujitur lulet në oborrin e parajsës

                                    Është ulërima e mbytur e rinisë që humbi neper vite

                                    Është trëndafili i tharë i dashurisë

                                    Është dita parahistorike kur u njohëm ne të dy

                                    Është fotografia jonë

                                    Që na sheh e pikëlluar nga korniza

                                    Është jehona e shuar e hapave të hedhur

                                    Është pika e ujit

                                    Që me këmbëngulje indiferente çan gurin

                                    Është gjithçka. që ikën pa mbarim

                                   

                                    Është arkeologjia e jetës sonë

                                    Që plotësohet çdo ditë

                                                                        pa kthim.

                                               

                                                Petrit Qejvani