TRONDITJE

            TRONDITJE

                                    Një grua e trondit gjithnjë një burrë,

                                    Siç po bën me mua dhe ti, tani.

                                    Ndonëse ka vite që ndezim njeri-tjetrin

                                    Llava e dashurisë ende djeg në brendësi.

                                    Të shoh me vëmendje, i pikëlluar

                                    Për shkëlqimin e zbehur të gjithçkaje, që kishe

                                    Për vijat e fytyrës, damarët tinzarë,

                                    Që vrasin çdo ditë rininë tënde të magjishme.

                                   

                                    Por besomë, tani edhe më shumë të dua,

                                    Se atëherë kur u njohëm,  vite më parë

                                    Se, veç pasionit, tani ka më shumë dhembje,

                                    Që qendis zemrën, që regëtin ngadalë.

                                    Tani edhe buzët kanë një shije tjetër

                                    Dhe zjarri i mbuluar digjet në thellësi,

                                    Por mjafton fryma e ngrohtë e njeri-tjetrit

                                    Që prushi i vjetër të ndizet përsëri.

                                    Prandaj dashuria tani është më e rëndë

                                    Si një statujë mermeri, që gjithë shekujt mban

                                    Dhe ne të dy jemi më të thellë se dikur,

                                    Dhe jo  dallgë në sipërfaqe, që e tall era në oqean.

                                    Ne jemi amforat e qeta në fund të detit,

                                    Që dashurinë e kthyem në një perlë këtu,

                                    Ndërsa guackën e saj e flakëm në rini

                                    Dhe kushedi në ç’brigje endet  tutje-tëhù.

                                   

                                    E shtrenjta ime, tani ti vlen më tepër

                                    Si çdo kryevepër, kur koha kalon

                                    Asnjë miss nuk më trondit sa ti,

                                    Miss Dashuria, që rininë e artë më zgjon.

                                                            Petrit QEJVANI 2009