EDHE HISTORIA DO JEPET ME KONCESION?!

                                    EDHE HISTORIA DO JEPET ME KONCESION?!

           

                                                                        Nga Petrit Qejvani

            Që rrugët, hidrocentralet apo minierat jepen me koncesion, këtë e di kushdo. Por që të jepen me koncesion edhe historia jonë apo shkrimi i saj, këtë s’ë kisha dëgjuar ndonjëherë. Por ja që në Shqipëri mund të dëgjosh çdo gjë! Natyrisht që kjo nuk u artikulua “ad literam” si po e shpreh unë, por thelbi është ky.

            Rastesisht në një të përditshme mësova se ish-drejtoresha e Arkivit te shtetit Nevila Nika paska deklaruar në një televizion informativ se për ta shkruar siç duhet historinë tonë na duhet pa tjetër dhe “ndihma”  e huaj! Më konkretisht ajo është shprehur, sipas po kësaj gazete, për “nevojën” e një kontributi që mund të japin dhe të huajt për historinë tonë (nënkupto për rishkrimin e saj), duke qenë se janë më “të ftohtë” se ne. Lidhur me këtë ajo më tej, duke dashur të shfajësojë veten apo dhe të tjerë, që mendojnë si ajo, fajëson politikën,  por edhe faktorë të tjerë jopolitikë, që i kanë “detyruar” historianët tanë pas viteve ’90-të të jenë emotivë (dmth joprofesionistë. P.Q) në të shkruarit (më saktë në të rishkruarit) e historisë. Për të qenë fiks faresa duhet të thoshte ne, historianët e djathtë, jo të gjithë historianët. Të  majtët nuk kërkojnë të huaj që të na “mësojnë” si të shrujmë historinë tonë. Kjo, veç naïve, duket dhe një tentativë hileqare ose një tërheqje e “butë” para fakteve të pakundërshtueshëm. Mirë u akuzua diktatura  dhe diktatori për imponim mbi historianët (gjë që s’është krejt e vërtetë), po pse të ndodhë kështu, kur sot jemi në liri? Apo ende s’e kemi fituar si individë , si personalitet lirinë? Apo është më e kollajtë  t’ia lësh në derë politikës, kur je servil dhe studius pa personalitet? Një historian që ka respekt për veten, ka respekt për shkencën dhe anasjelltas  dhe nuk mund të bëhet urë për udhëheqësin, sidomos në demokraci. Kjo është në rastin më të mirë mungesë personaliteti. Dhe shkenca nuk është vetëm cështje dijeje, por edhe morali, dinjiteti. Ndaj një pohim i tillë është shumë naiv për moshën dhe shkollimin (titujt) që ajo mban.

            Problemi i rishikimit të historisë pas viteve ’90 -të  ka qenë një debat i nismuar  më parë nga politika (nga e djathta) veçanërisht kur ajo erdhi në pushtet. Dhe kjo ishte e nevojshme për shkak të politizimit të bërë në kohën e socializmit (që nuk e di pse quhet sot komunizëm, kur vet autorët e tij  s’e quanin të tillë) nëse do të niseshim nga kritere thjesht shkencore, pra, për të afirmuar të vërtetat historike, ato që kishte deformuar diktatura.

            Por shpejt u dëshmua se “rishkrimi” i historisë ishte konceptuar si përmbysje e saj. Ai nuk ishte një objektiv shkencor, por një  objektiv politik. Kjo bëhej për të “pastruar” figura historike të së djathtës tradicionale, që e meritonin, por, sidomos, për disa figura përfaqësuese të së djathtës, që ishin bërë pis me kolaboracinozmin e tyre të provuar gjatë Luftës së Dytë Botërore.

            Por kolaboracionistëve nuk ua kishte fajin Partia Komuniste, kur ata putheshin me fashizmin e nazizmin dhe “filozofonin” nëse duhej luftuar apo jo pushtuesi, kur vendi dhe bota digjeshin në flakët e luftës. Pra, shprehur me një thënie  pikante popullore kur fshati digjej, ajo... ata, kolaboracionistët  kriheshin.

            Gjithë pengu i së djathtës kolaboracioniste  ishte se ata nuk mund ta pranonin që çlirimin e vendit ta realizonin komunistët, vegjëlia, por ata vet, familjet e mëdha, Balli i kombit, sic e quajtën  me krenari veten. Por ja që gabuan tragjikisht dhe e pësuan, duke u ndëshkuar rëndë. Dhe, duke e ditur që çlirimi i vendit është një akt madhor historik, këtë nuk do të donin kurrë ta kishte si meritë Partia Komuniste, veçanërisht Enver  Hoxha. Shkurt E. Hoxha iu hëngri atyre racionin politik, duke i nxjerrrë nga skena e historisë, duke i ndëshkuar si nuk e kishin menduar kurrë. Prandaj, edhe pinjollët e sotëm të kolaboracionistëve, ashtu si të parët e tyre, që për inat të Enverit shkuan me pushtuesit, edhe këta për inat të Enverit nuk e njohin kontributin e komunistëve në atë luftë ose përpiqen ta “bëjnë pis” duke  quajtur luftë civile! Pra, mohojnë kontributin dhe luftën e popullit të tyre. Por lufta kundër pushtuesit s’mund të quhet luftë civile, edhe kur me pushtuesin bashkëpunojnë njerëz të vendit të pushtuar.

            Pra, rishikimi i historisë kësaj here bëhej më tepër për qëllime politike të ditës. Dhe dihet se ne kësi rastesh sinjalet i jep përherë politika dhe pas saj “aksionin » e vazhdojnë në terrenin e “shkencës” ushtarët “shkencëtarë” të partisë…Zonja Nika është shfaqur hapur si historiane e së djathtës, megjithë  një farë moderacioni në paraqitje. Dhe gjithë preokupimi i historianëve të djathtë nuk ka qenë e vërteta shkencore dhe korrigjimi i falsikimit të bërë (aq sa ishte) gjatë periudhës së diktaturës, por sidomos mohimi i rolit të komunistëve në çlirimin e Shqipërisë , vçanërisht, i Enver Hoxhës, diktatorit të ardhshëm, i cili , sipas ligjikës së pinjollëve të kolaboracionistëve, duhet të jetë pa asnjë  meritë dhe  krejt i zi, duke patur parasysh ç’ndodhi pas çlirimit. Ky mentalitet kolaboracionist duket qartë në rehabilitimin e shumë bashkëpunëtorëve të pushtuesit nga ana e politikës së djathtë dhe dekorimi e nderimet e tjera si të ishin heronj, vetëm e vetëm se ishin antikomunistë. Por antikomunizmi kolaboracionist nuk është patriotizëm. Enver Hoxha  ka plot gjynahe pas çlirimit, por meritat e Luftës nuk mund t’ia errësojë dot askush. Kjo është ë vërteta historike. Pasi u rropatën për 23 vjet për ta mohuar Luftën Nacional- Clirimtare të poullit shqiptar të udhëhequr nga komunistët dhe E.Hoxha ose për ta quajtur thjesht “luftë civile”, luftë vllavrasëse, terror komunist etj., më në fund, me sa duket, u dorëzuan përballë së vërtetës historike dhe argumenteve  realiste të historinëve të majtë.Ne fund te fundit fuqia e manipulimit nuk mund ta mundë të vërtetën historike. Se nga njera anë pranohet që Lufta Nacional-Çlirimtare na bashkoi me aleancën  fitimtare anglo-sovjeto-amerikane, nga ana tjetër thuhet prej “historianëve” të djathtë se ajo ishte luftë civile! Një gjë pa sens fare! Të ndodhur përballë bllofit të çvlerësimit të luftës, që bënë shqiptarët të udhëhequr prej komunistëve, pinjollët e tyre sot dhe disa pseudohistorianë , duke e parë misionin e tyre si gurin e Sizifit, që s’e çoi kurrë në majë, bëjnë një tërheqje “të butë”, duke dashur ta japin historinë tonë me konçesion, njëlloj si rrugët, HEC-et apo minierat.  Pra, të “lajnë duart”  me historinë, duke ua lënë të huajve. Gjë që s’ka ndodhur as në një vend serioz. Kjo është paaftësi profesionale dhe defekt moral. Vetëm shkencë nuk ka këtu.  Nje turp!  


Botuar ne gazeten DITA date 13.02.2014