POLITIZIMI I NJE VDEKJEJE SI DEFORMIM MORAL

                        POLITIZIMI I NJE VDEKJEJE DHE DEFORMIMI MORAL

                                                            Petrit Qejvani

            Deformimi moral mund të shprehet në shumë forma: të zilisë, ambicjes së pafre, të përbuzjes së tjetrit pse është ndryshe, të urrejtjes për ata që janë më të sukseshëm e të famshëm se ti etj. Por është e rrallë kur cmira, zilia apo egoja të bën të merresh edhe me një të vdekur, ta përgojosh atë ende pa iu ftohur mirë kufoma. Bile ta urresha atë. Mirëpo ja që ndodh edhe kështu këtu tek ne. Ndonëse një mendje ë shëndoshë nuk mund ta bëjë këtë.

            E kam fjlën për për reagimin F. Lubonjës në një të përditshme lidhur me ceremoninë e përcjelljes për të ndjerën  këngëtaren tonë të shquar Vace Zelën. Kaq i është errësuar logjika atij njeriu sa nuk di të respektojë as kodin  vdekjes. Ndoshta, në kuadër të “aksionit” të tij personal  të “demistifikimit’ kërkon të “demistifikojë” edhe vdekjen! Ndërsa shumëkush shkroi me nderim dhe respekt për këngëtaren e madhe,(sic në fakt e meritonte) ky njeri “gjeti rastin” të tregojë se është një qenie kontraversale dhe bën “cudira”, të kundërtën e asaj që bën gjindja normale, duke treguar  një nihilizëm të verbër dhe, vecanërisht, një shpirt të gjymtuar dhe një moral të sëmurë.Ai sulmon te vdekurin në kundërshtim me sovranitetin e pacenueshëm, që i jep vdekja njeriut.

            Duke e politizuar vdekjen e saj, (cka nuk guxuan ta bëjnë edhe politikanët) ai tregoi se është kokë e këmbë i politizuar, pavarësisht deklaratave të tij prej apolitiku. (Shih shkrimin e tij dhe bindesh lehtë për këtë). Me sa duket, vec të tjerash, e ka nga kompleksi i fajit (zoti Lubonja është një “zog i lirë” që  vjen nga “foleja” e komunizmit shqiptar, nga Blloku i famshëm)  dhe nga indoktrinimi aq i madh prej ideologjisë së dikaturës, cka e pranon dhe vet, kur thotë që edhe mua shpesh me vijne në mënyrë të pandërgjegjshme nder mend melodi dhe vargje këngësh për diktaturën dhe Enver Hoxhën!.(Vini re sa i paqëndrueshëm është!).

            Shprehjen e adhurimit dhe respektit për këngëtaren e madhe nga publiku i gjerë dhe intelektualët e tjerë ai , me kurajën e një të marri e quan “debilizëm masiv”!?. Ja si shprehet ai në një shkrim të gjatë krejtesisht politik : “Mos vallë unë jetoj në një botë tjetër nga këta që shprehen kështu? Apo kemi të bëjmë me një epidemi konformizmi, hipokrizie dhe debilizmi masiv?” Sigurisht zoti Lubonja, ti jeton në një botë tjetër, në botën e fantazmave. Të ka mbetur ora te koha  e Enverit. Andej prej nga ke origjinën politike. Dhe, normalisht, ai që guxon të quajë "debilë"  masa të mëdha njerëzish normalë, (duke iu përgjigjur me etikën përgjegjëse), kuptohet që ka probleme të shëndetit medor. Kjo papërgjegjshmëri e tij thuajse nuk bëri përshtypje te askush, me përjashtim  të një të përditshmeje, që e quante këtë me terma të butë si “provokim”(!), që Lubonja i bënte opinionit publik si dhe intervistës prej qytetari të një itelektuali të fushës së letrave. Personalisht mendoj se deklarata të një natyre të tillë “kërcitëse” ai bën shpesh, por më e keqja është hapësira që i jep media mufkave të këtij inetektuali të paekuilibruar dhe debateve gjasme në “rrafsh inetelektual”, që nxit nihilizmi konstant i tij.

            Unë mendoj se deklaratat e tij të papërgjegjshme vijnë prej rraskapitjes psikologjike të pësuar në burgjet e ashpër të dikaturës (për këtë ndjej keqardhje) dhe nga stërmundimi dhe “mbingarkesa inetelektuale” e periudhës së demokracisë sonë sfilitëse dhe superaktivizimi “vullnetar” mediatik. ( dhe për këtë sigurisht që s’më vjen fare keq). Ndërkaq ai është një njeri delirant deri në ekstrem. Ai nuk gjen asgjë të mirë tek të tjerët dhe as te Shqipëria. Ai gjithkund dhe gjithmonë është përballë të gjithëve. Edhe përballë Shqipërisë! Kudo gjen vetëm të meta dhe asgjë të mirë. Vec zmadhon të keqen. Është sinonim i nihilistit. I fiksuar në poziocionin “anti” gjithckaje dhe gjithkujt, që s’ngjet me veten e vet, ai është vetthirrur e vetshpallur “heroi i demistifikimit” te historisë sonë, i "demistifikimit" të heronjve tanë deri te “demistifikimi” i Heroit tonë kombëtar Gjergj Kastriotit ( Skëndebeut)!..E gjithë kjo në emër të shkrimit “realist” të historisë!?. Mision ky i pamundur për shpatullat e ngushta të Lubonjës. Në aventurën e tij “demisifikuese” ai shkon deri atje sa te “dekomunistizojë” edhe Gjykatën e Hagës , sic ishtë rasti “Haradinaj” ku ai  “kritikon” këtë gjykatë pse liroi zotin Ramush Haradinaj, i cili, sipas “kompetentit për gjithcka" Lubonja, duhej dënuar, sepse eshte fajtor dhe  trembi dëshmitarët!.. Dhe këtë mendoj se nuk e bën thjesht për “pozë”, për ekzibicionizëm, apo thjesht se është delirant.

            Negativizimi i cdo gjëje shqiptare duket më tepër një detyrë, që e ka zgjedhur ose pranuar me dëshirë. Ai, me sa duket, zbaton dhe porosi.. dhe paguhet. Mania “anti”   dhe pozita e tij “asnjëanëse” shafqet edhe kur diskutohet për ceshtje themelore midis shqiptarëve dhe fqinjëve nacionalistë, kur “heroi”  i “dekomunistizimit" dhe "demitizimit” të historisë sonë bëhet palë me  tezat antishqiptare, në emër të të qënit “qytetar i botës”, pra, në emër të internacionalizmit, kësaj here kapitalist, ose globalizmit. Por ky qëndrim nuk është aspak i ri .

            Lubonja karakterizohet nga xhelozia dhe nihilizmi ndaj njerzve të famshëm të fushës së artit, por edhe të fushave të tjera, sic është ajo politike, ku objekt obsesiv i tij është Edi Rama. Por kjo është një sëmundje e vjetër e tij. Vite më parë, në një emision te gazetarit Fevziu, ku diskutohej për artin e realizmit socialist, ai anatemoi dhe mohoi disa arritje të pamohueshme në fushën e artit dhe letërsisë, duke u “tallur” cinikisht. Ai arriti deri atje sa tha se c’e bukur është kënga  “Për ty, Atdhe” kur (vini re!) atë e pëlqente dhe Diktatori! Pra ,sipas logjikës së Lubonjës, ajo këngë madhështore kushtuar Shqipërisë, nuk mund të jëtë e bukur, derisa e pelqente E. Hoxha!?..Ky është një absurd. Dhe vijoi më tej kur tha lidhur me filmin “Zonja nga qyteti” dhe lojën e bukur të Violeta Manushit se c’rol i bukur është ai në një film të socializmit! Kështu ai i bën lëmsh gjerat duke ngatërruar përmbajtjen dhe formën dhe duke përzier kriteret e vlerësimit të politikës me kriteret  e vlerësimit të artit. Sepse arti nuk është  derivat i politikës. Dhe, për ta mbyllur ilustrimin me shembuj domethënës, po përmend sulmet e tij qesharakë ndaj Kadaresë dhe veprës së tij të krijuar në dikaturë. Ky njeri, vec urrejtjes për dikaturën, ushqen një përbuzje dhe për artistët e shquar të asaj peridhe, duke bërë gabimin e madh të njësimit të sistemit politik me artin dhe letërsinë e soc-realizmit. Duket se “arsyeja” ë vetme është se ata i bëjnë hije emrit të tij. Dhe, meqë nuk ka talentin dhe famën e tyre, kërkon kompesim te burgimi i tij.

            Por vuajtjet e burgut nuk janë certifikatë, që shton automatikisht vlerat dhe talentin, kur ato mungojnë dhe as të jep “të drejtën” të sulmosh njerëzit e famshëm, meqë nuk bënë burg në diktaturë! Kjo është cinike. Lubonja duhet ta dijë (si njeri  që merret me letrat) se nuk ka një lidhje direkte midis artit dhe sistemeve politikë. Se politika dhe arti, megjithë marrëdhëniet specifike, kanë jetë autonome. Dhe se në diktatura janë realizuar kryevepra botërore, duke filluar nga piramidat e Egjiptit te ndërtuar në kohën e faraonëve, te kryeveprat e kohës së perandorëve romakë e të carëve rusë deri te diktaturat moderne të shekullit xx. Por këtë sjell nihilizmi i shkaktuar nga helmimi shpirtëror, që të con në deformimin moral dhe në prishjen e qënies njerëzore. Kjo ndodh kur shpirti kthehet në djerrinë, i tharë nga egoizmi, cmira, deliri dhe paranoja. Shkurt, përmberdhur e tëra me një frazë, Lubonja më shumë se me të tjerët, e ka me veten e vet...Prandaj nuk ia vlen të mërresh gjatë me të.


Botuar date 20.02.2014 ne gazeten SOT