EDHE ILIR META NUK E MBAN FJALEN!...

                        EDHE ILIR META NUK E MBAN FJALËN!...

                                                Nga Petrit Qejvani

           

            Ilir Metës i ka dalë nami si njeri që e mban fjalën. Këtë e thonë shumë njerëz, që e njohin nga afër. Edhe disa miq të mitë. Dhe unë prirem ta besoj. Mbajtja e fjalës është shënjë burrërie, thonë. Kjo është karaktreristikë e njerëzve të qëndrueshëm dhe me karakter. Dhe kjo sa në rrethin e ngushtë intim, miqësor, aq dhe në planin  publik e shoqëor, për shkak  të të qënit një figurë e rëndësishme politike. Bile, falë kësaj , thonë, është garantuar dhe mbijetesa e tij politike midis dy partive të mëdha deri te katërfishimi i papritur i rezultatit të zgjedhjeve të 23 qershorit. Ndonëse këtu atij i atribuohen edhe ca veprime jo shumë morale, por që, gjithsesi, lidhen me mbajtjen e fjalës së dhënë. Për shembull, thonë se elektorati i tij u shtua për shkak se u ka premtuar njerëzve, që do të votonin për të, vende pune. Kundërshtarët e tij e quajnë këtë dobësi. Kurse unë e gjykoj si zotësi  dhe meritë. Pra, si fjalëmbajtje. Njerëzit i besojnë dhe ai i fut në punë. Dhe këtë e bën fare natyrshëm dhe shpejt.

            Këto kohët e fundit kam takuar militantë të PS-së, intelektualë dhe profesionistë të mirë, që, të zhgënjyer, presin punë, duke i sorollatur,  të cilët më kanë thënë se në zgjedhjet e ardhshme do shkonin me LSI ( qysh nga ato vendoret), se krerët socialistë nuk e mbajnë fjalën dhe nëpër zyrat dhe institucionet e shtetit, me tarafe, krushqi e miqësira, me “dredhje” apo “përdredhje”, po riemërohen militantë të PD-së, përvec të LSI- së, të cilët u emëruan të parët në punë, fale vendosmerise se Metes.

            Prandaj socilistët e thjeshtë kanë filluar të thonë: Meta e mban fjalën, herën tjetër do votojmë për Metën. Dhe ka të ngjarë që “cudia” e  23 qershorit  të zmadhohet në zgjedhjet ë ardhshme. Por edhe PD-ja bën më shumë për militantët. Përkundër PS-së, që bën vetëm për elitën e saj dhe më pak më militantët. Pra, te Meta shtohet besimi i njerëzve të thjeshtë, që nuk duan miliona, por bukën e përditshme. Duke  vepruar kështu ai i qëndron më tepër besnik vetvetes. Iu shërben edhe militantëve, edhe vetes, garantimit të qëndrimit të sukseshëm në politikë dhë pse jo, edhe pretendimeve të tjera të pa shpallura...           Meta konsiderohet përgjithësisht, nga ata që e duan dhe nga ata qe s’e duan si një politikan pragmatist më tepër se idealist, megjithëse në politikë idealizmi është gjëja që vlen më pak. Dhe ai e ka kuptuar shumë mirë këtë. Nëse miqtë dhe simpatizantët e tij e lavdërojnë për këtë , kundërshtarët, ndonëse e kritikojnë, nuk e mohojnë. Me një fjalë është një politikan i  traditës shqiptare. Por nuk është aspak konsevator dhe nuk vuan nga komplekset. Është një politikan popullor. Dhe ka një komunikim të natyrshëm dhe gjuhë shumë të thjeshtë me qytetarët. Larg pozave dhe “intelektualizmit”, larg frazave kilometrike.

            Është e vërtetë që fraza e tij nuk shquhet për stil të “lartë”, nuk ka luksin dhe shkelqimin, që mund të kenë të tjerët, por është kurdoherë një frazë me përmbajtje, e drejpërdrejtë dhe konkrete. Ai nuk e ambalazhon panevojshëm mendimin dhe nuk i lodh ata që e dëgjojnë  për të “deshifruar” idetë apo mendimet e tij. Pra, ai shkon më shpejt dhe më thjesht te qytetari, cka është dhe synimi i politikanëve dhe politikës.

            Meta, si me thënë, nuk e kap veshin e djathtë me dorën e majtë.Duke qënë më i “varfër’ në ambalazhimin e fjalës, ndërkaq është më rezultativi. Sepse gjen rrugën më të shkurtër për të shkuar te qytetari. Meta e  ekonomizon fjalën (nuk besoj se kjo lidhet me profilin e shkollimin të tij), flet më pak dhe më qetë se politikanët e tjerë kryesorë të Shqipërisë, por është po kaq e vërtetë, që te ai ka më pak inflacion fjalësh se te ata. Është i saktë dhë i përpiktë si një makinë llogaritëse. Kjo i jep qetësinë dhe sigurinë e komunikimit.

            Meta është nga politikanët më të përmbajtur dhe që i përballon, në përgjithësi, me qetësi të admirueshme  provokimet që mund t‘i bëhen. Ndërkaq nuk luan nga e tija. Është “shkëmb” Skrapari, që nuk lëviz nga vendi. Dhe kjo ka lidhje me qartësinë e “llogarive” të bëra dhe  aftësisië për të analizuar saktë situatat dhe pasojat e tyre. Prandaj dhe luan me të dy partitë e mëdha dhe bën ca kthesa aq të forta politike, saqë i habit  ata, që i “braktis” dhe ata që, e  “presin”. Ai e braktis një “dashuri politike”, kur nuhat se i duhet një “dashuri e re”, që i siguron mbijetesën politike, dashurinë e tij të madhe. Pra, aleatët  për të  janë mjeti me të cilët ai luan, sipas rastit. Ai nuk është qibar, kur zgjedh aleatin e ri. Pasi braktis me qetësi olimpike një aleancë, po me atë qetësi lidh tjetrën, pa pyetur shumë c’thonë të tjerët, me një fjalë, është një “Don Zhuan” i suksesshëm i skenës sonë  politike. Por ama i zbaton një më një pikat e kontratës (“martesës” së radhës), dhe shkon i paqtë në nënshkrimin ë kontratës së re. Shkurt e mban fjalën.

            Por ka raste që edhe Meta nuk e mban fjalën. Sigurisht fjalën publike. Kur u konstituua legjislatura e re, pak ditë pas saj, deklaroi në Kuvend se kompiuterat e tenderit të fundit të zonjës Topalli do t’i cmontonte dhe do t’ia dhuronin ndonjë shkolle. Ide shumë e mirë. Shpresova se do ta bënte shpejt këtë. Sidomos pas lojës së fundit, kur deputetët e opozitës filluan t’i përplasnin mousat. Por, sic shihet, Meta nuk e mbajti fjalën kësaj here. Do bëntë shumë mirë ta mbante. Jo se do thonë njerëzit, si unë për shembull, që ai nuk e mban fjalën, por më tepër se ata kopiutera aty janë të panevojshëm dhe absurdë. Nuk kemi parë asnjë parlament në botë (të paktën në Europë dhe në vende shumë të pasura) me kompiutera para cdo deputeti, që i jep parlamentit pamjen e call center. Dhe nuk na le të shohim as fytyrat e bukura të deputetëve tanë!... Kjo shpikje alla shqiptare, me sa duket, ka qenë vënie në jetë e idesë fantastike të Berishës për një Shqipëri dixhitale, ku cdo qendër komune do kishte nga nje sallë kompiuterash falas për fshatarët!..             Prandaj zoti Meta është mirë ta mbani edhe kësaj here fjalën. Thjesht kjo është një kujtesë. Me këtë rast ju do mbanit fjalën e thënë (jo të dhënë si në baladë) dhe tre-katër shkolla, që nuk kanë asnjë kompiuter, do kishin nga një kabinet informatike. Dhe do t’jua dinin për nder.

Botuar ne gazeten SOT, date 13.03.2014